Na początku I wojny światowej powołany 03.08.1914 do wojska niemieckiego.

Służył we Wrocławiu, kształcił rekrutów. Potem wysłany na front rosyjsko–niemiecki. Jego oddział znalazł się pod Inowłodzem, ok. 60 km na wschód od Łodzi.

Właśnie wówczas, jeszcze w 1914, po wielkiej bitwie pod Łodzią w 11‑12.1914, jednej z największych operacji całej wojny (początkowo uczestniczyć w niej miało razem po obu stronach ok. 520,000 ludzi, i według oficjalnych statystyk, po stronie niemieckiej zginęło 25,818 i rannych zostało 76,451, a po stronie rosyjskiej odpowiednio 25,544 i 117,882 żołnierzy — nie licząc zaginionych: maksymalne „straty” dzienne wynosiły do 7,000 żołnierzy, czyli dwukrotnie więcej niż w bitwie pod Verdun na froncie zachodnim), front przesunął się na wschód i na kilka miesięcy ustabilizował na linii Pilicy. Trwały starcia o utrzymanie tej linii, w szczególności przy przeprawach przez rzekę, w tym w okolicach Inowłodza, który zniszczony został prawie zupełnie na przełomie 1914‑1915.

Tam zginął, w nieznanych bliżej okolicznościach — obie strony wykorzystywały nie tylko artylerię, ale strzelały z karabinów, a nawet dochodziło do walk wręcz, na bagnety.

Warto zaznaczyć, że zarówno Niemcy jak i Rosjanie wykorzystywali w swych szrankach tysiące żołnierzy polskich i prawdopodobne jest, że broń — kula, bagnet — która pozbawiła go życia, znajdowała się w ręku Polaka służącego w armii rosyjskiej.