funkcja

kapłan diecezjalny

wyznanie

Kościół łaciński (rzymskokatolicki) RKwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2014.09.21]

diecezja / prowincja

archidiecezja wileńskawięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2013.05.19]
diecezja wileńskawięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2013.05.19]

akademickie wyróżnienia

doktor habilitowany filozofii
doktor teologii
doktor filozofii
kandydat świętej teologii

data i miejsce
śmierci

12.07.1943

Wilnodziś: rej. Wilno miasto, okr. Wilno, Litwa
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19]

szczegóły śmierci

przyczyna śmierci

wycieńczenie

sprawstwo

Niemcy

data i miejsce
urodzenia

21.07.1884

Wilnodziś: rej. Wilno miasto, okr. Wilno, Litwa
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19]

alt. daty i miejsca
urodzenia

08.07.1884

Hruzdowodawn.: Oborek‑Hruzdowo
dziś: ssow. Połoczany, rej. Mołodeczno, obw. Mińsk, Białoruś
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31]

prezbiterat (święcenia)
ordynacja

25.08.1911 (Wilnodziś: rej. Wilno miasto, okr. Wilno, Litwa
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19])

szczegóły posługi

miejsca zagłady
nazwy obozów
(+ nr więźnia)

Szałtupie: W 01.1942, w majątku Szałtupie na Litwie, Niemcy założyli obóz pracy niewolniczej dla polskiego duchowieństwa. Formalny rozkaz założycielski wydał litewski kolaborant, szef policji miasta Wilna. Obozem zarządzała niemiecka Tajna Policja Polityczna Gestapo, ale komendantem był inny litewski kolaborant, znany z brutalności i sadyzmu wobec więźniów. 17.10.1942 do obozu przywieziono profesorów Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Stefana Batorego (działającego w konspiracji, po zamknięciu Uniwersytetu przez Litwinów w 1939) i Seminarium Duchownego w Wilnie. Oprócz nich w obozie przetrzymywano wileńskich zakonników: Karmelitów Bosych OCD, Jezuitów SI, Lazarystów CM, Bonifratrów OH i jednego Franciszkanina OFM. Razem ok. 50 osób. Internowani niewolniczo pracowali w gospodarstwie rolnym. W 04.1943 część więźniów zwolniono. Większość pozostała do klęski Niemiec i rozpoczęcia w 07.1944 okupacji rosyjskiej. Kilku w obozie zginęło.

Wilno (Łukiszki): Więzienie w Wilnie wykorzystywany zarówno przez Niemców jak I Rosjan. Miejsce kaźni tysięcy Polaków. Przetrzymywano w nim jednorazowo od 2,000 do 16,000 więźniów. W 06.1941 Rosjanie, po ataku niemieckim, wymordowali większą część więźniów. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2021.12.19])

Aresztowania 03.03.1942 (Wilno): 03.03.1942 w Wilnie Niemcy aresztowali 28 profesorów oraz 81 kleryków wileńskiego seminarium duchownego, prawd. z donosu litewskiego. Kilka tygodni później, 26.03.1942, Niemcy i wysługujący się im Litwini aresztowali 9 ojców zakonnych, 5 braci, 2 nowicjuszów i 1 chłopca pomagającego w kuchni, jezuickiego Kolegium Wileńskiego. Wszystkich przetrzymywano w więzieniu Łukiszki w Wilnie. Profesorów 18.03.1942 przewieziono do Wyłkowyszek i tam internowano. W 10.1942 zesłano ich następnie do obozów koncentracyjnych (m. in. Szałtupie, Poniewieżyk). kleryków 04.05.1942 wywieziono na roboty do Niemiec, ale spora część uciekła z transportu. Seminarium duchowne zamknięto. Kilka tygodni po aresztowaniach w seminarium duchownym, 26.03.1942 Niemcy zatrzymali wileńskich zakonników (m.in. oo. jezuitów i misjonarzy św. Wincentego a Paulo), którzy przeszli przez podobną drogę więzienną. (więcej na: www.tygodnik.ltKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2013.05.19])

Ribbentrop‑Mołotow: Ludobójczy rosyjsko‑niemiecki pakt przyjaźni między przywódcą rosyjskim Józefem Stalinem i niemieckim Adolfem Hitlerem, podpisany 23.08.1939 w Moskwie przez ministrów spraw zagranicznych Rosji — Wiaczesława Mołotowa — i Niemiec — Joachima von Ribbentropa — który sankcjonował i był bezpośrednią przyczyną niemieckiego i rosyjskiego najazdu na Polskę i rozpoczęcia II wojny światowej w 09.1939. W sensie politycznym pakt był próbą przywrócenia status quo ante sprzed 1914, z jednym wyjątkiem, a mianowicie „handlową” wymianą tzw. „Królestwa Polskiego”, wchodzącego w 1914 w skład Imperium Rosyjskiego, na Galicję Wschodnią (dzisiejszą zachodnią Ukrainę), w 1914 należącą do Imperium Austro‑Węgierskiego. Galicję, ze Lwowem, mieli przejąć Rosjanie, „Królestwo Polskie” — pod nazwą Generalnego Gubernatorstwa — Niemcy. Wybuchła w rezultacie „wojna była jedną z największych w historii klęsk i dramatów ludzkości, bo dwie ateistyczne i antychrześcijańskie ideologie: narodowego i międzynarodowego socjalizmu, odrzuciły Boga i Jego piąte przykazanie Dekalogu: Nie zabijaj!” (abp Stanisław Gądecki, 01.09.2019). Ustalenia paktu — wsparte zdradą formalnych sojuszników Polski, Francji i Niemiec, które 12.09.1939 na wspólnej konferencji w Abbeville, zdecydowały o nieudzielaniu pomocy zaatakowanej Polsce i niepodejmowaniu działań zbrojnych wobec Niemiec (co było złamaniem zobowiązań traktatowych z Polską) — zostały sprecyzowane 28.09.1939 w traktacie „o granicach i przyjaźni Niemcy‑Rosja”, podpisanym przez tych samych zbrodniarzy. Jednym z jego ustaleń było podzielenie się strefami wpływów w środkowej i wschodniej Europie oraz IV rozbiór Polski. W jednym z tajnych aneksów zapisano: „Obie strony nie będą tolerować na swych terytoriach jakiejkolwiek polskiej propagandy, która dotyczy terytoriów drugiej strony. Będą one tłumić na swych terytoriach wszelkie zaczątki takiej propagandy i informować się wzajemnie w odniesieniu do odpowiednich środków w tym celu”. Skutkiem porozumień była seria spotkań między ludobójczymi organizacjami — niemieckim Gestapo i rosyjskim NKWD, na których dyskutowano koordynację wysiłków w celu eksterminacji polskiej inteligencji i warstw przywódczych (w Niemczech zwane «Intelligenzaktion», w Rosji przyjęła formę zbrodni katyńskiej). Skutkiem porozumień była śmierć setek tysięcy polskiej inteligencji, w tym tysięcy przedstawianych kapłanów, i dziesiątków milionów zwykłych ludzi. Skutki tej rosyjsko‑niemieckiej umowy trwały do 1989, a i dziś są odczuwalne. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2015.09.30])

Encykliki Piusa XI: Wobec powstania w Europie dwóch systemów totalitarnych, które zdawały się ze sobą konkurować, acz więcej było między nimi podobieństw niż sprzeczności, papież Pius XI wydał w 03.1937 (w ciągu 5 dni) dwie encykliki. W wydanej 14.03.1938 „Mit brennender Sorge” (pl. „Z palącą troską”) potępił narodowy socjalizm panujący w Niemczech. Pisał: „Kto idąc za wierzeniami starogermańsko — przedchrześcijańskimi, na miejsce Boga osobowego stawia różne nieosobowe fatum, ten przeczy mądrości Bożej i Opatrzności […], kto wynosi ponad skalę wartości ziemskie: rasę albo naród, albo państwo, albo ustrój państwa, przedstawicieli władzy państwowej albo inne podstawowe wartości ludzkiej społeczności, […] i czyni z nich najwyższą normę wszelkich wartości, także religijnych, i oddaje się im bałwochwalczo, ten […] daleki jest od prawdziwej wiary w Boga i od światopoglądu odpowiadającego takiej wierze”. 19.03.1937 wydał „Divini Redemptoris” (pl. „Boski Odkupiciel”), w której poddał krytyce komunizm rosyjski, materializm dialektyczny i teorię walki klas. Pisał: „Komunizm pozbawia człowieka wolności, a więc duchowej podstawy wszelkich norm życiowych. Odbiera osobie ludzkiej całą jej godność i wszelkie moralne oparcie, z którego pomocą mogłaby się przeciwstawić naporowi ślepych namiętności […] To nowa ewangelia, którą bolszewicki i bezbożny komunizm głosi jako orędzie zbawienia i odkupienia ludzkości”… Pius XI domagał się poddania stanowionego prawa ludzkiego naturalnemu prawu Bożemu, zalecał wcielanie w życie ideału państwa i społeczeństwa chrześcijańskiego, i wzywał katolików do oporu. Dwa lata później narodowo socjalistyczne Niemcy i komunistyczna Rosja porozumiały się i wywołały II wojnę światową. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.05.28], pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.05.28])

źródła

osobowe:
www.bialystok.opoka.org.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2013.01.06], newsaints.faithweb.comKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2021.12.19]
bibliograficzne:
„Martyrologia duchowieństwa archidiecezji wileńskiej 1939‑1945”, ks. Tadeusz Krahel, Białystok, 2017
pierwotnych (oryginalnych) zdjęć:
www.tygodnik.ltKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2013.05.19], nieobecni.com.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2015.05.09], nieobecni.com.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2015.05.09]