funkcja

siostra zakonna

wyznanie

Kościół łaciński (rzymsko-katolicki)
więcej na: pl.wikipedia.org [dostęp: 2014.09.21]

zakon

Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek od Cierpiących (franciszkanki od cierpiących - CSFA)
więcej na: pl.wikipedia.org [dostęp: 2019.10.13]

diecezja / prowincja

ordynariat polowy Wojska Polskiego
więcej na: pl.wikipedia.org [dostęp: 2014.12.20]

data i miejsce śmierci

16.09.1944

Warszawa
pow. Warszawa miasto, woj. mazowieckie, Polska

szczegóły śmierci

Po niemieckim i rosyjskim najeździe na Rzeczpospolitą w 09.1939 i rozpoczęciu II wojny światowej, podczas niemieckiej okupacji, w czasie Powstania Warszawskiego posługiwała jako sanitariuszka Sanitariatu Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej AK krypt. „Bakcyl” — w V Obwodzie AK Mokotów. Posługiwała w szpitalu polowym przy ul. Puławskiej 113b. Zginęła w nim podczas niemieckiego bombardowania, do końca posługując rannym i pacjentom. Wraz z nią zginęły 4 siostry zakonne, wielu chorych, powstańców i osoby cywilne.

przyczyna śmierci

exterminacja: bombardowanie miasta

sprawstwo

Niemcy

data i miejsce urodzenia

04.02.1912

Wielkie Kozinie

szczegóły posługi

Posługiwała jako pielęgniarka i opiekunka w tzw. „Przytulisku”, schronisku dla kobiet będących w trudnej sytuacji życiowej, przy ul. Wilczej 7 oraz w Zakładzie dla Nieuleczalnie Chorych przy ul. Puławskiej 133d (obok Królikarni) — z niewielkim kościółkiem — w Warszawie

inni związani szczegółami śmierci

BORKOWSKA Franciszka (s. Wincenta), CIEŚLAK Antonina (s. Barbara), CYRANKOWSKA Klara (s. Franciszka), WAWROWSKA Jadwiga

miejsca zagłady
obozy (+ nr więźnia)

Warszawa (Puławska 113d): Szpital dla osób nieuleczalnie chorych Sióstr Franciszkanek od Cierpiących, przy ul. Puławskiej 113d, obok pałacyku Królikarnia, w Warszawie. W czasie Powstania Warszawskiego urządzono w nim polowy szpitalik powstańczy, służący w ramach oddziału „Bakcyl” (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej — V Obwód Mokotów), w którym posługiwały siostry zakonne. W 09.1944 silne bombardowania Mokotowa skupiły w podziemiach szpitalnego kościółka wielu bezdomnych, którzy musieli opuścić swoje zniszczone domy i mieszkania. 16.09.1944 szpital i przylegający doń kościółek zostały przez Niemców zbombardowane. Zginęło 5 sióstr franciszkanek, wielu chorych, powstańców i osób cywilnych. (więcej na: archidiecezja.warszawa.pl [dostęp: 2015.03.01])

Powstanie Warszawskie: Trwało od 1.08.1944 do 03.10.1944. Było próbą wyzwolenia Warszawy okupowanej przez Niemcy przez Polskie Państwo Podziemne — jedyną taką strukturę na świecie na terenach okupowanych przez Niemcy, efektywnie potajemnie rządzącą w Polsce — i walczące w jego imieniu polskie podziemne jednostki wojskowe, głównie Armii Krajowej (byłego Związku Walki Zbrojnej ZWZ) i Narodowych Sił Zbrojnych (NSZ). W tym samym czasie Rosjanie zatrzymali front na całej długości, stanęli po drugiej stronie Wisły i bezczynnie przyglądali się zagładzie miasta, zabraniając nawet alianckim samolotom lecącym z pomocą z Włoch międzylądowania na zajętych przez nich terytoriach. W czasie Powstania Niemcy zamordowali ok. 200 tys. Polaków, w większości osoby cywilne. Około 200 duchownych i sióstr zakonnych zginęło w walkach albo zostało zamordowanych przez Niemców, wielu w zbiorowych egzekucjach. (więcej na: pl.wikipedia.org [dostęp: 2013.08.17])

Ribbentrop-Mołotow: Ludobójczy rosyjsko–niemiecki pakt przyjaźni między przywódcą rosyjskim Józefem Stalinem i niemieckim Adolfem Hitlerem, podpisany 23.08.1939 w Moskwie przez ministrów spraw zagranicznych Rosji — Wiaczesława Mołotowa — i Niemiec — Joachima von Ribbentropa — który sankcjonował i był bezpośrednią przyczyną niemieckiego i rosyjskiego najazdu na Polskę i rozpoczęcia II wojny światowej w 09.1939. „Wojna była jedną z największych w historii klęsk i dramatów ludzkości, bo dwie ateistyczne i antychrześcijańskie ideologie: narodowego i międzynarodowego socjalizmu, odrzuciły Boga i Jego piąte przykazanie Dekalogu: Nie zabijaj!” (abp Stanisław Gądecki, 01.09.2019). Ustalenia paktu — wsparte zdradą formalnych sojuszników Polski, Francji i Niemiec, które 12.09.1939 na wspólnej konferencji w Abbeville, zdecydowały o nieudzielaniu pomocy zaatakowanej Polsce i niepodejmowaniu działań zbrojnych wobec Niemiec (co było złamaniem zobowiązań traktatowych z Polską) — zostały sprecyzowane 28.09.1939 w traktacie „o granicach i przyjaźni Niemcy–Rosja”, podpisanym przez tych samych zbrodniarzy. Jednym z jego ustaleń było podzielenie się strefami wpływów w środkowej i wschodniej Europie oraz IV rozbiór Polski. W jednym z tajnych aneksów zapisano: „Obie strony nie będą tolerować na swych terytoriach jakiejkolwiek polskiej propagandy, która dotyczy terytoriów drugiej strony. Będą one tłumić na swych terytoriach wszelkie zaczątki takiej propagandy i informować się wzajemnie w odniesieniu do odpowiednich środków w tym celu”. Skutkiem porozumień była seria spotkań między ludobójczymi organizacjami — niemieckim Gestapo i rosyjskim NKWD, na których dyskutowano koordynację wysiłków w celu eksterminacji polskiej inteligencji i warstw przywódczych (w Niemczech zwane Intelligenzaktion, w Rosji przyjęła formę zbrodni katyńskiej). Skutkiem porozumień była śmierć setek tysięcy polskiej inteligencji, w tym tysięcy przedstawianych kapłanów, i dziesiątków milionów zwykłych ludzi. Skutki tej rosyjsko–niemieckiej umowy trwały do 1989, a i dziś są odczuwalne. (więcej na: pl.wikipedia.org [dostęp: 2015.09.30])

źródła

osobowe:
www.1944.pl [dostęp: 2021.05.06], grafik.rp.pl [dostęp: 2013.05.19], archidiecezja.warszawa.pl [dostęp: 2015.03.01]