Jako prefekt w Żytomierzu uczestniczył w działalności założonej w 1877 konspiracyjnej Żytomierskiej Uczniowskiej Korporacji Samokształceniowej — gromadził młodych we własnym mieszkaniu, prowadził wykłady z zakresu historii, jezyka i literatury polskiej.

W czasie I wojny światowej 1914‐1918 był sympatykiem konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej POW, a 1918 — prawd. po traktacie brzeskim 03.03.1918 między Rosją bolszewicką a Państwami Centralnymi (Cesarstwem Niemieckim i Cesarstwem Austro–Węgierskim), mocą którego do Żytomierza wkroczyły wojska Państw Centralnych — został członkiem Komendy Naczelnej nr 3 Wschód POW, w okręgu „D” w Żytomierzu.

W latach 1918‐1919 chronił ludność żydowską, ukrywając ją w podziemiach katedry, podczas napaści na miasto różnych wojsk ukraińskich i rosyjskich–bolszewickich. Pogromy żydowskie miały miejsce szczególnie po 13.03.1919, gdy miasto zajęli rosyjscy bolszewicy, oraz ok. 22.03.1919, gdy powróciły do miasta wojska ukraińskie tzw. Dyrektoriatu (już wówczas pod kierownictwem Szymona Petlury).

Wszelako już 12.04.1919 Żytomierz ponownie zajęli bolszewicy. Gdy na początku 08.1919 do miasta zaczęły zbliżać się ponownie wojska Petlury, dotarły doń informacje o planach masowych mordów przez bolszewików. Wraz ze swym ordynariuszem, bp Ignacym Dub‐Dubowskim, opuścił wówczas miasto i udał się pieszo do oddalonej o ok. 35 km na zachód wsi Nowy Zawód. Gdy dotarli okazało się, że wieś kontrolowana jest przez bolszewików. Długo błąkali się po lesie, po czym powrócili do Żytomierza. Tam ukryli się na cmentarzu katolickim, w jednym z grobowców. Przebywali w nim do 20.08.1919 i nadejścia wojsk Petlury. 30.09.1919 miasto znów jednak zajęli bolszewicy.

W czasie wojny polsko–rosyjskiej 1919‐1921, podczas wyprawy kijowskiej, Wojsko Polskie pod dowództwem Józefa Piłsudskiego do Żytomierza wkroczyło 26.04.1920. Bronił wówczas Żydów przed pogromem, grożącym jej na skutek posądzenia o zabójstwo żołnierzy polskich.

Po wycofaniu się wojsk polskich, i wkroczeniu 07.06.1920 wojsk rosyjskich bolszewików, pozostał w Żytomierzu, w swojej parafii. Ukrywał polskich żołnierzy, którzy nie zdążyli wycofać się na zachód, w swoim pokoju, dokarmiał, ubierał w cywilne ubrania. Pomagał przedrzeć się na zachód, na tereny jeszcze kontrolowane przez wojska polskie.

Później, po rosyjskiej klęsce w wojnie z Polską i traktacie ryskim z 18.03.1921, mocą którego Żytomierz pozostał w bolszewickiej Rosji, pomagał żyjącym w skrajnej nędzy polskich nauczycieli. Pomagał Polakom w formalnym — jeśli to było możliwe — i nieformalnym — nielegalnym — przedostaniu się do niepodległej Polski (granica znajdowała się ok. 150 km na zachód od Żytomierza).

Po raz pierwszy aresztowany przez Rosjan w 1922.

Oskarżony o ukrywanie złota i biżuterii.

Zwolniony.

04.11.1923 w Żytomierzu aresztowany ponownie, m.in. wraz z ks. Janem Kotwickim i ks. Antonim Traczyńskim i 17 innymi osobami, pod zarzutem przynależności do polskiej tajnej organizacji niepodległościowej „Orzeł Biały” i szpiegostwa na rzecz Polski.

Więziony w Żytomierzu.

Torturowany.

Przez 5 tygodni przetrzymywany w „separatce” — ciemnej, wilgotnej, dusznej, zarobaczonej celi.

Poddawany hipnozie, zamykany w tzw. „workach kamiennych” — wąskich szczelinach w ścianach, gdzie mógł jedynie stać na palcach, w wykrzywionej pozycji.

Możony głodem, a następnie karmiony chlebem z kawałkami potłuczonego szkła.

Zgodził się zostać konfidentem rosyjskiego OGPU, za cenę uwolnienia 19 osób.

25.12.1923 zwolniony.

Nie wywiązał się z „obietnicy” współpracy i 09.05.1924 ponownie aresztowany.

Więziony w Żytomierzu, a potem w Charkowie.

Znów torturowany i szantażowany.

Tam nie wytrzymał i został zmuszony do przyznania się do „szpiegostwa” i napisania listu do papieża, zaprzeczającego iż w Rosji trwają prześladowania katolików, który został następnie opublikowany i upubliczniony.

10.11.1924 zwolniony.

04.03.1925 udał się nad rzekę w Żytomierzu i popełnił samobójstwo — oblał się benzyną i spalił.

Zmarł w szpitalu po paru godzinach, mówiąc iż „przeciw ludzkości zgrzeszył i musiał siebie ukarać”.