św. MAGNUS z FÜSSEN
(? - ok. 750, Füssen)
mnich

orędownik: ukąszonych przez węże, żmije
przywoływany: przed gradobiciem, grzmotami

wspomnienie: 6 września

wszyscy nasi święci >>

Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze świętym:

Niewiele pewnego wiadomo o jego życiu. Być może był Irlandczykiem, ale inne źródła mówią, iż pochodził z Alemanii (Niemcy).

Miał kształcić się St. Gallen, w duchu irlandzkiego stylu monastycznego św. Kolumbana i św. Galla (co wspierałoby teorię o irlandzkim pochodzeniu Magnusa). Jego pierwszą placówką misyjną miał być Konstancja w Szwajcarii.

W tym samym mniej więcej czasie z pielgrzymką do grobu św. Galla (w dzisiejszym St. Gallen) udał się kapłan z diecezji Augsburg o imieniu Tozzo. Nastąpiło spotkanie, podczas którego Tozzo miał namówić Magnusa na pracę misjonarską w Algäu (południowe Niemcy)…

Magnus, wraz z innym mnichem, Teodorem, udał się do Epfach (Eptaticus), gdzie rozmówił się z bpem Wichbertem z Augsburga, który powierzył mu chrystianizację wschodniej części Algäu. Misjonarz zagłębił się w dzikie, pogańskie wówczas tereny. Nauczać miał w Bregencji, skąd po pewnym czasie – pozostawiając za sobą Teodora – udał się do Kempten. Tu miał odbudować kościół i pracować nad przywróceniem zapomnianej już wiary. Następnie przekroczył rzekę Lech w miejscu dziś znanym jako St. Mangstritt (ślady św. Magnusa), po czym wybudował celę klasztorną. Powstała ona w miescu, gdzie potem wzniesiono benedyktyński klasztor w Füssen.

Tam też ten Apostoł Algäu miał umrzeć ok. 750 r.

Gdy w 851 r. biskup Lanto przenosił relikwie Magnusa do nowo wybudowanego kościoła w Füssen powierzył niejakiemu Ermenrichowi, mnichowi z Ellwangen, zadanie napisania życiorysu Magnusa. Tak miała powstać pierwsza wersja „Vita S. Magni”, którą autor, dla dodania powagi, przypisał Teodorowi, towarzyszowi św. Magnusa (twierdząc, iż jego rola ograniczyła się jedynie do przepisania i zredagowania „ledwie widocznego” tekstu znalezionego przy relikwiach św. Magnusa).

Później, gdy poświęcano kościół św. Magnusa w klasztorze St Gall, tamtejsi mnisi otrzymali w darze ów życiorys i ponownie go przepisali (autorem tej drugiej, powszechnie znanej, wersji „Vita S. Magni”, stworzonej w 1070 r. był Otloh z St. Emmeram, i jest ona do dziś przechowywana w St Gallen). Ale i oni nie powstrzymali się przed „upiększeniem” życiorysu, włączając w losy św. Magnusa znane szczegóły życia innego mnicha, o tym samym imieniu, który żył ok. 100 lat wcześniej, w czasach św. Galla.

Stąd też życiorys św. Magnusa obfituje w liczne nieprawdopodobieństwa…

Wraz z „Vita …”mnisi w St Gallen otrzymali z Füssen w darze również relikwię jednej z kości Magnusa. Gdy zatem w 1100 r. okazało się, że relikwie podobno przechowywane w Füssen zaginęły, drobną cząstkę przesłano z powrotem z St Gallen. Ta do dziś jest przechowywana w bazylice jego imienia w Füssen, wraz z laską, krzyżem i kielichem świętego.

W Füssen znajduje się również, pod ołtarzem głównym, krypta nagrobna Magnusa.

Z Magnusem związanych jest wiele legend. W Kempten miał rozgonić plagę węży (stąd też jest orędownikiem osób ukąszonych przez węże i żmije). Tam też w imię Chrystusa miał uzdrowić niewidomego, który później stał się jego towarzyszem. W Füssen by móc zbudować klasztor miał przegonić smoka. Miał też zaprzyjaźnić się z niedźwiedziem, który wskazał mu źródła rud żelaza w pobliskich górach, co było początkiem najbardziej dochodowego przemysłu tych stron…

W Szwajcarii, Szwabii, Tyrolu i Bawarii czczony jako jeden z Czternastu Wspomożycieli…

Opracowanie oparto na następujących źródłach:

polskich:

• www.brewiarz.pl

angielskich:

• www.newadvent.org
• saints.sqpn.com
• gfriebe.tripod.com
• stmangbasilicafuessen.bravehost.com
• www.stmagnus.com
• www.irondequoitcatholic.org
• en.wikipedia.org

niemieckich:

• www.heiligenlexikon.de