bł. 19 MĘCZENNIKÓW LAVAL

patroni: diecezji Laval

wspomnienie: 19 czerwca

wszyscy nasi święci
tutaj

Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych z błogosławionymi:

19.vi.1955 r. Pius XII (1876, Rzym – 1958, Castel Gandolfo) beatyfikował 19 męczenników Laval, zamordowanych przez rewolucjonistów francuskich podczas tłumienia tzw. powstania wandejskiego oraz powstania szuanów:

Rozpoczęcie tzw. rewolucji francuskiej, której symboliczny początek znamionowało wejście 14.vii.1789 r. paryskiej tłuszczy do w zasadzie pustego więzienia, zwanego Bastylią, szybko doprowadziło do rządów gilotyny. Rozmaite lewackie frakcje rewolucyjne walczyły o władzę, systematycznie wyrzynając się wzajemnie. Ale w międzyczasie tysiące ludzi traciło życie, niszczono kościoły i opactwa, rabując bezcenną spuściznę wieków, świadectwo chrześcijańskiej przeszłości Francji…

Jedną z pierwszych „rewolucyjnych” decyzji była tzw. Konstytucja cywilnej kleru (fr. La loi sur la constitution civile du clergé), uchwalona 12.vii.1790 r., mocą której państwo ogłaszało się zwierzchnikiem Kościoła we Francji, a uchowieństwo zmuszone zostało do złożenia przysięgi na wierność owej „Konstytucji”. Inspiracje rewolucjoniści czerpali niewątpliwie z czasów schizmy angielskiej i tzw. „Aktu Zwierzchności” (ang. „Act of Supremacy”), mocą którego angielski król Henryk VIII Tudor (1491, Greenwich – 1547, Londyn) uznawał się nie tylko „głową kościoła angielskiego na ziemi”, ale wymuszał na biskupach, księżach i zakonnikach podpisanie formalnego dokumentu uznającego uzurpacje monarchy.

Duża część duchowieństwa odmówiła jednakże złożenia owej przysięgi — pozostała wierna papieżowi Piusowi VI (1717, Cesena – 1799, Valence), który w dwóch breve: „Quod aliquantum” (10.iii.1791 r.) i „Caritas, quae docente Paulo” (13.iv.1791 r.), uznał postanowienia Konstytucji za świętokradztwo i herezję, a wszystkie osoby duchowne wezwał odmowy złożenia przysięgi z niej wynikającej…

W obronie duchowieństwa w 1793 r. wybuchło powstanie w Wandei. Objęło większość departamentów Kraju Loary, w tym Wandei (fr. Vendée) i sąsiadujące z nim departamenty Deux–Sèvres, Maine i Loary (fr. Maine–et–Loire) oraz Loary Atlantyckiej (fr. Loire–Atlantique).

Charakter powstania — w obronie duchowieństwa — przeraził rewolucyjne lewactwo. 1.viii.1793 r. Konwent Narodowy (fr. Convention Nationale) — czyli rewolucyjny parlament — nakazał bezwzględną pacyfikację powstania, zalecając wymordowanie wszystkich jego mieszkańców, niezależnie od wieku i płci, złapanych z bronią w ręku lub podejrzanych o sprzyjanie kontrrewolucji.

Kilka tygodni później, 17.ix.1793 r., rozszerzono stosowanie prawa na całą Francję uchwalając dekret o podejrzanych (fr. Loi des suspects). Wśród „podejrzanych” znalazły się m.in. osoby duchowne odmawiające złożenia przysięgi zgodnie z zapisami Konstytucji cywilnej kleru. Ustawa obligowała wręcz państwo do natychmiastowego aresztowania „podejrzanych” i postawienia przed rewolucyjnym „sądem”, czyli Trybunałem Rewolucyjnym.

Krwawą pacyfikację rozpoczęto w i.1794 r. Szczególnego rysu nadała jej radykalna grupka lewaków, zwana hebertystami (fr. hébertistes) — od nazwiska przywódcy, Jakuba Renata (fr. Jacques–René) Hébert (1757, Alençon – 1794, Paryżu), określanego jako „pies na Kościół”, propagatora całkowitej dechrystianizacji Europy, dziennikarza i edytora czasopisma „Le père Duchesne” (pl. „Ojciec Duchesne”), wyróźniającego się prostackim, wulgarnym językiem przekazu i niewybrednymi atakami na Kościół katolicki, takiego ojca duchowego „Goebbelsa stanu wojennego” w prl, niejakiego Urbana — zaczęła organizować akcje planowego niszczenia kościołów i fizycznego atakowania ludzi, którzy opowiadali się za tradycją chrześcijańską.

Tymczasem w departamencie Mayenne i okolicach rozpoczęło się powstanie szuanów (fr. Les Chouans). Także stanęło w obronie prześladowanego duchowieństwa, które odmawiało złożenia przysięgi zgodnej z Konstytucją cywilną kleru.

Kulminacją represji był vi.1794 r. i vii.1794 r., gdy lewaccy rewolucjoniści wprowadzili legislacyjnie tzw. Wielki Terror…

Pacyfikacja Wandei trwała z przerwami do 1800 r. i okazała się pierwszym w nowożytnej Europy ludobójstwem na niesłuchaną skalę. Liczba ofiar eksterminacji nie jest znana, ale niektórzy szacują, że ilość ofiar mogła przekroczyć 320,000, czyli 40‑4% ludności Wandei…

Wśród ofiar owego ludobójstwa znalazło się i 19 męczenników Laval i okolic, zamordowanych na gilotynach bądź zastrzelonych w 1794 r.…

19.ii.1984 r. św. Jan Paweł II (1920, Wadowice – 2005, Watykan) podczas Mszy św. beatyfikacyjnej 99 męczenników Angers, w większości kobiet, zamordowanych podczas tłumienia powstania wandejskiego, wypowiedział słowa, które równie dobrze odnosić mogłyby się do beatyfikowanych prawie 40 lat wcześniej męczenników z Laval:

„[…] Przyjęli śmierć, bo […] pragnęli ‘zachować wiarę i swoją religię’, bo byli członkami Kościoła Katolickiego […] i odmówili złożenia przysięgi, którą uznawali za schizmatycką […]

Tylko w kontekście wielkich ideologicznych, politycznych i militarnych napięć było możliwe oskarżenie ich o zdradę kraju. W uzasadnieniach wyroków oskarżano ich o kolaborację z ‘antyrewolucyjnymi siłami’, co oczywiście zawsze dzieje się w trakcie prawie wszystkich prześladowań, zarówno dawniej jak i dziś […]

Ci męczennicy zaiste proszą nas, byśmy pomyśleli o tysiącach wyznawców, którzy dziś cierpią prześladowania — każdego dnia, na całym świecie — w ukryciu, w cierpieniu, w podobnie straszny sposób. Wołają do nas, bo ich własne cierpienia też wyrastały z braku wolności religijnej, dyskryminacji, niemożności obrony, internowania, skazania na śmierć cywilną, i miały jakże wiele wspólnego ze znoszącymi prześladowania w imię Chrystusa w naszych czasach”…

Popatrzmy na dłuższy fabularyzowany film o powstaniu wandejskim (po francusku):

Posłuchajmy też współczesnej piosenki o szuanach:

Pochylmy się nad słowami Ojca św. Jana Pawła II z 19.ii.1984 r., wygłoszonymi w Watykanie, podczas Mszy św. beatyfikacyjnej 99 męczenników Angers (po włosku):

• Watykan

Opracowanie oparto na następujących źródłach:

polskich:

• Wikipedia.pl

francuskich:

• Laval
• leblogdumesnil.unblog.fr
• Wikipedia.fr