pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
św. PASCHALIS BAYLON
(1540, Torrehermosa - 1592, Villareal)
prezbiter
patron: stowarzyszeń, kongresów eucharystycznych, kucharzy
wspomnienie: 17 maja
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze świętym:
Urodził się w 1540 r. w Aragonii. Jego rodzice, Marcin Baylon i Elżbieta Jubera, byli drobnymi, biednymi rolnikami.
Do 24 roku życia jako pasterz najpierw trzody rodzinnej, a potem u obcych, wiele czasu spędzał na modlitwie i praktykach pokutnych. Czytać nauczył się z pomocą przygodnie zagabywanych przejezdnych. W 1564 r. wstąpił do zakonu franciszkańskich obserwantów w Montfort w pobliżu Walencji, choć - z powodu zaniedbanego wyglądu – początkowo nie chciano go przyjąć.
Bratem zakonnym pozostał do końca życia, mimo intencjom przełożonych, którzy widzieli go w roli kapłana, bowiem „Dla Boga i Zbawiciela potrzeba mieć serce dziecka, dla bliźniego serce matki, dla siebie serce sędziego”. Uświęcenie swoje widział w zjednoczeniu z Bogiem i w sumiennym wypełnianiu najniższych obowiązków w klasztorze.
Nadprzyrodzone dary i zalety, którymi obdarzył go Bóg (dar kontemplacji, czytania w sercach i sumieniach ludzkich oraz charyzmat proroczy), były przyczyną wezwania Paschalisa do klasztoru w Paryżu. Długą drogę z Walencji do Paryża odbył pieszo. We Francji panoszyli się wtedy hugenoci-kalwini. Zakonnik często prowadził z nimi dyskusje i odpowiadał na ich zarzuty.
Ze najgorętszym żarem bronił prawdy wiary w realną obecność Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie, do którego Paschalis miał cześć szczególną. To tak dalece ściągało na niego gniew jego przeciwników, że pewnego dnia w pobliżu Orleanu rozjuszony tłum omalże go nie ukamienował (1576 r.).
Po nieco dłuższym pobycie w klasztorze paryskim, gdzie wzmacniał wszystkich obserwancją zakonną, został ponownie przeniesiony do klasztoru w Villareal w okolicach Walencji, w Hiszpanii. Tam spędził resztę życia, na modlitwie, w pokorze, pracy. Tam też w 1592 r. ciężko zachorował i zmarł.
Podanie głosi, że w czasie Mszy świętej pogrzebowej, odprawianej za spokój jego duszy, Paschalis miał dwa razy otworzyć oczy: w czasie Podniesienia Hostii i Kielicha, by po raz ostatni uczcić ukochanego Zbawiciela pod postaciami chleba i wina… A lokalny arcybiskup, któremu pokazano skrawki papieru, z których Paschalis uczynił swój notatnik, miał westchnąć: „Takie proste dusze zajmują nam miejsca w niebie…”
Paschalis pozostawił po sobie około 20 traktacików dogmatycznych i ascetycznych. Ich treść nie wskazuje na to, iż pisał je prosty brat zakonny, prawie analfabeta, ale wytrawny teolog…
Prawie natychmiast do grobu Paschalisa w Villareal zaczęły przybywać pielgrzymki. Za wstawiennictwem sługi Bożego działy się liczne cuda i Pachalis już w 1618 r. doczekał się wyniesienia do chwały ołtarzy przez Pawła V, a w 1690 r. Aleksander VIII wpisał go uroczyście do katalogu świętych. W nagrodę za szczególne nabożeństwo do Eucharystii Leon XIII ogłosił w 1897 r. Paschalisa patronem stowarzyszeń i kongresów eucharystycznych…
W czasie czerwonego terroru, w trakcie hiszpańskiej wojny domowej, jego grób został zbeszczeszcony a relikwie spalone przez lewacki, antyklerykalny motłoch.
W Hiszpanii i we Włoszech kobiety modląc się o wybór męża tradycyjnie proszą, aby był on tak dobry i przystojny jak św. Paschalis…
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich: