pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
św. HUGON z GRENOBLE
(1053, Chateauneuf, Dauphiné - 1132, Chartreuse)
biskup
patron: odróżniania spraw istotnych od nieistotnych
wspomnienie: 1 kwietnia
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze świętym:
Urodził się w 1053 r. w Chateaurnel d'Isere w rodzinie rycerskiej.
Jego ojciec, Odilo, pod koniec życia został mnichem cysterskim (zmarł mając 100 lat), a matka życie poświęciła modlitwie i dobroczynności. Oboje otrzymali sakramenty Namaszczenia z rąk syna…
Uczył się w szkole katedralnej w Walencji, gdzie później został kanonikiem. Jego pobożność i zalety umysłu zwróciły uwagę biskupa Die - późniejszego arcybiskupa Lyonu i kardynała - który uczynił go swoim sekretarzem. Nie na długo, ponieważ na synodzie w Awinionie 27-letniemu Hugonowi powierzono biskupstwo Grenoble.
Okazał się znakomitym zarządcą: w upadającej diecezji przeprowadził głębokie reformy, nie tylko kościelne, ale i gospodarcze, wznosząc m.in. szpitale i mosty. Zdołał także wyjednać dla Grenoble od księżnej Matyldy status „wolnego miasta”.
Powołał przy miejscowej katedrze kapłańską wspólnotę kanoników regularnych i sam obrał podobny im styl życia. W 1081 r. Hugon zrzekł się godności biskupa i wstąpił do benedyktynów w Cluny, ale papież Grzegorz VII nakłonił go do powrotu. Kontynuował więc reformy, szczególną opieką otaczając zakony. Wspierał rozwój cystersów, pomagał św. Robertowi w dziele reformowania benedyktynów, a św. Brunona skierował do pustelni w masywie La Chartreuse, gdzie wkrótce powstała Wielka Kartuzja. Współpracował także ze św. Bernardem z Clairvaux: ich poparcie udzielone Innocentemu II zażegnało schizmę.
W ostatnich miesiącach życia św. Hugon otrzymał zgodę na wstąpienie do kartuzów w Chartreuse, gdzie w 1132 r. zmarł na rękach pustelników.
Kanonizowanł go już dwa lata po śmierci Innocenty II.
Relikwie - złożone w ołtarzu głównym katedry w Grenoble - zostały w 1562 r. zniszczone przez kalwińskich hugenotów.
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich: