pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
bł. AMADEUSZ IX SABAUDZKI
(1435, Thonon-les-Bains - 1472, Vercella)
książę
patron: panujących, rodzin
wspomnienie: 30 marca
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze błogosławionym:
Urodził się w 1435 r. w Thonon-les-Bains (Sabaudia). Był synem księcia Ludwika i Anny.
Dziadkiem był Amadeusz VIII Sabaudzki, który w 1439 został wybrany przez schizmatyczny sobór w Bazylei anty-papieżem Feliksem V. Dopiero w 1449 r. dziadek uznał swoją pomyłkę i odpokutował, otrzymując przebaczenie od prawowitego papieża…
Już w dzieciństwie został, zgodnie z obowiązującymi ówcześnie zwyczajami (niejednokrotnie gwarantowało to pokój między krajami), zaręczony z Jolantą, z francuskiej rodziny królewskiej Walezych.
Ślub nastąpił w 1452 r. Małżeństwo okazało się szczęśliwym. Urodziło się 10 dzieci, z których wprawdzie część umarła już w dzieciństwie, ale jedna z córek, Ludwika, również miała zostać wyniesiona do chwały ołtarzy…
W 1465 r. został, po śmierci ojca, księciem sabaudzkim. Okazał się dobrym władcą. Udało mu się zaprowadzić pokój ze zwaśnionym rodem Sforzów z Mediolanu (jego siostra wyszła za Galeazzo Sforza). W domu zażegnał niepokoje ze strony niezadowolonych braci. Optował za krucjatą dla odzyskania Konstantynopola z rąk zwycięskich Turków…
Przywiązywał ogromną wagę do życia duchowego. Regularnie klękał do modlitwy i przyjmował sakramenty. Był wielkim jałmużnikiem. Sam żył skromnie.
Cierpiał na epilepsję i w 1471 r. musiał oddać ster rządów w ręce żony. Spowodowało to bunt notabli i uwięzienie, z którego wyratował go brat Jolanty, król francuski Ludwik XI.
Ale czas Amadeusza mijał. Na łożu śmierci miał powiedzieć zgromadzonym dzieciom i dworowi „Bądźcie sprawiedliwi, kochajcie potrzebujących i biednych a Pan da pokój Waszemu krajowi”. Obdarzony przez potomnych przydomkiem Szczęśliwy umarł w 1472 r. w Vercelli, gdzie do dziś, w katedrze, znajdują się jego relikwie.
Beatyfikował go Innocenty XI w 1677 r.
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich:
włoskich: