MATKA BOŻA CZĘSTOCHOWSKA: kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własneMATKA BOŻA NIEUSTAJĄCEJ POMOCYLOGO PORTALU
Rzymskokatolicka Parafia
pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
św. ZYGMUNT: kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własneśw. ZYGMUNT: XIX w., feretron, kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własne

bł. KUNEGUNDA
(ok. 978 - 1033)
zakonnica

patronka: diecezji Bamberg, Luksemburga, Litwy, Polski

wspomnienie: 3 marca

Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze błogosławioną:

  • CESARZOWA KUNEGUNDA, rzeźba, katedra w Bambergu; źródło: www.travelgermanyinenglish.com
  • CESARZ HENRYK i CESARZOWA KUNEGUNDA BŁOGOSŁAWIENI przez CHRYSTUSA, ok. 1007-1012, Reichenau, Bayrische Staatsbibliothek, CIm 4452, fol 2r; źródło: pl.wikipedia.org
  • CESARZOWA KUNEGUNDA, statutetka; źródło: saints.sqpn.com
  • CESARZOWA KUNEGUNDA, posąg, Bamberg; źródło: pl.wikipedia.org

Urodziła się ok. 978 r. Była córką Zygfryda, hrabiego Luksemburga.

W wieku ok. 20 lat została poślubiona Henrykowi II, księciu Bawarii, który po śmierci Ottona III w 1002 r. został wybrany królem Niemiec.

Henryk i Kunegunda nie mieli dzieci, ale tworzyli zgodne i szczęśliwe małżeństwo. Żyli w ślubach czystości, choć Kunegundy nie ominęło oskarżenie o cudzołóstwo. Uwolniła się od niego przez poddanie się „sądowi bożemu” – przejściu po rozżarzonych lemieszach.

Henryk otaczał ją taką czcią, że chciał, by z nim dostąpiła zaszczytu koronacji na królową. Dokonał jej w Padeborn ówczesny arcybiskup Moguncji, św. Willigis.

W 1014 r. Kunegunda udała się z mężem do Włoch, by w Rzymie z rąk papieża Benedykta VIII otrzymać koronę cesarską.

W kanonizacyjnej bulli papieskiej przywołana jest legenda o tym, jak cesarzowa zasnęła i została przeniesiona do łóżka. Jej dwórka również przysnęła, a od trzymanej w jej dłoni świeci zajęło się łóżko Kunegundy. Ogień obudził cesarzową i jej dwórkę: zniknął, kiedy Kunegunda uczyniła znak krzyża…

Fundowała liczne klasztory i opactwa, przyczyniła się do budowy katedry w Bambergu. Po śmierci męża, który rozdał większość majątku, wstąpiła do ufundowanego przez siebie klasztoru benedyktynek w Kaufungen. Ks. Piotr Skarga w „Żywotach Świętych” opisuje, jak podczas uroczystości poświęcenia tegoż klasztoru, po Liturgii Słowa, cesarzowa zdjęła cesarskie szaty, ostrzygła włosy i odziała się w zgrzebny habit, a swój majątek przeznaczyła na fundacje kościelne i dobroczynne.

Jako zakonnica służyła z oddaniem ludziom, zwłaszcza ubogim. Nie wyróżniała się niczym w ubóstwie i posłuszeństwie, nie wymawiała się od żadnych prac, nawet służebnych.

Zmarła w 1033 r.

Zgodnie z życzeniem została pochowana obok męża w katedrze bamberskiej.

Natychmiast zaczęto oddawać jej publiczny kult, który zatwierdził Innocenty III w 1200 r.

Jest patronką Luksemburga, diecezji Bambergu, Niemiec, Litwy i Polski.

Opracowanie oparto na następujących źródłach:

polskich:

angielskich: