25 męczenników Cristeros
tutaj

św. PIOTR od JEZUSA MALDONADO y LUCERO
1892, Chihuahua – ✟ 1937, Chihuahua
męczennik

patron: Meksyku, archidiecezji Chihuahua

wspomnienie: 11 lutego

wszyscy nasi święci
tutaj

Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze świętym:

Piotr od Jezusa (hiszp. Pedro de Jesús) Maldonado y Lucero urodził się 15.vi.1892 r. w dzielnicy św. Mikołaja (hiszp. Barrio de San Nicolás) — dziś zwanej Colonia Obrera — w założonym w 1709 r. mieście Chihuahua, stolicy stanu o tej samej nazwie, w północnym Meksyku.

29.vi.1892 r. w parafialnym kościele kościele pw. Najświętszej Rodziny (hiszp. la Sagrada Familia) przyjęty został do społeczności Kościoła powszechnego w sakramencie Chrztu św.

Był nieślubnym synem Apolinarego (hiszp. Apolinar) Maldonaldo i Michaliny (hiszp. Micaela) z domu Lucero.

Miał 7 rodzeństwa – cztery siostry i troje braci.

Uczył się w szkołach prowadzonych przez Zgromadzenie Misji (łac. Congregatio Presbiterorum Saeculorum Missionis – CM), czyli lazarystów, przy parafii pw. Najświętszej Rodziny (hiszp. la Sagrada Familia) w Chihuahua. Należał też do Sodalicji Mariańskiej (łac. Congregatio Mariana), katolickiego stowarzyszenia świeckich, którego celem było łączenie życia chrześcijańskiego ze studiami.

Przyszło powołanie i w wieku 17 lat wstąpił do Seminarium Duchownego w Chihuahua.

Był przeciętnym studentem, acz bardzo pobożnym. Ukuł powiedzenie, które często później powtarzał: „Serce zawsze miej w niebie i w tabernakulum”.

A lata były niełatwe. Meksyk przeżywał kryzys. Bezrobocie wzrastało. Trudne warunki panowały także w Seminarium Duchownym. Seminarzyści niedojadali, co w przyszłości sprawiło, że wielu z nich chorowało na anemię.

A jednocześnie Meksykiem wstrząsały kolejne fale masońskich i lewackich rewolucji. Po obaleniu w 1911 r. dyktatora Józefa od Krzyża Porfiriona (hiszp. José de la Cruz Porfirio) Díaza y Mori (1830, Oaxace – 1915, Paryż) w narodowym powstaniu, i objęciu władzy przez Franciszka Indalesio (hiszp. Francisco Indalesio) Madero y Gonzáleza (1873, Parras – 1913, Ciudad de México), zaczęła się destabilizacja kraju, chaos polityczny i przewroty wojskowe. Najpierw zbuntowali się chłopi, potem wojskowi. W 1913 r. Madero został obalony i zamordowany przez Józefa Wiktora (hiszp. José Victoriano) Huerta y Márqueza (1850, Colotlán – 1916, El Paso). Dyktatorskie zapędy Huerty wywołały z kolei sprzeciw chłopskiej partyzantki Emiliana (hiszp. Emiliano) Zapaty y Salazara (1879, Anenecuilco – 1919, Chinameca) i Pancho Villi (1878 – 1923, Hidalgo del Parral), oraz liberałów Wenustiana (hiszp. Venustiano) Carranza y Garzy (1859, Cuatro Ciénegas – 1920, Veracruz).

Kraj pogrążył się w chaosie.

W wielu miejscach praca w seminariach została gwałtownie przerwana. Na przykład w prowincji Jalisco władzę, jako przedstawiciel rządu Huerty, jak i poprzednie również masońskiego — większość elit meksykańskich owych lat należała do masonerii — objął gen. Manuel Makary (hiszp. Manuel Macario) Diéguez y Lara (1874, Guadalajara – 1924, Tuxtla Gutiérrez), i mocą jednej z pierwszych swoich decyzji aresztował 82 kapłanów diecezjalnych, z katedry uczynił baraki wojskowe i nałożył kontrybucję 100,000 pesos na kościół. W viii.1914 r., po upadku rządu Huerty — Huerta pokonany został przez połączone siły liberała Carranzy i partyzantki Villi — metropolita Guadalajary, abp Franciszek (hiszp. Francisco) Orozco y Jiménez (1864, Zamora – 1936, Guadalajara), został zmuszony do opuszczenia prowincji i kraju…

Gubernator Diéguez y Lara wydał dalsze rozporządzenia uderzające w Kościół. Zamknięto m.in. wszystkie szkoły prowadzone przezeń prowadzone.

Zamknięte zostało też seminarium…

Podobnie był w przypadku Piotra. Po zamknięciu seminarium w 1914 r. większość seminarzystów uciekła do oddalonego o ok. 400 km na północ przygranicznego, amerykańskiego miasta El Paso w amerykańskim stanie Teksas (ang. Texas). Piotr pozostał jednak w Chihuahua i … zainteresował się muzyką. Zarabiał na życie grając na skrzypcach na ulicach rodzinnego miasta…

Gdy sytuacja się uspokoiła — przynajmniej w sensie politycznym — Seminarium Duchowne w Chihuahua otwarto ponownie. Mógł dalej kontynuować studia i przygotowania do kapłaństwa.

Być może już wówczas został członkiem Zakonu Rycerzy Kolumba (ang. Knights of Columbus – KofC), największej na świecie katolickiej rodzinnej brackiej organizacji świeckiej o charakterze charytatywnym.

Święcenia kapłańskie przyjął nie w rodzinnej diecezji — ordynariusz erygowanej w 1891 r., diecezji Chichuacha, bp Mikołaj (hiszp. Nicolás) Pérez Gavilán y Echeverría (1856, Durango – 1919, Chihuahua) był bowiem chory — ale w El Paso. 25.i.1918 r., w tamtejszej katedrze pw. św. Patryka, położył na niego swe ręce i udzielił mu święceń bp Antoni Józef (ang. Anthony Jospeh) Schuler (1869, St Mary's, PA – 1944, Denver), zakonnik Towarzystwa Jezusowego (łac. Societas Iesu – SI), czyli jezuita, i miejscowy ordynariusz.

Mszę św. prymicyjną odprawił kilka tygodni później, 11.ii.1918 r., w dniu poświęconym Matce Bożej w Lourdes, do której miał szczególne nabożeństwo, w nowym kościele pw. Najświętszej Rodziny (hiszp. la Sagrada Familia) w Chihuahua. Jego budowę rozpoczęto w 1901 r., a osiem lat później, 14.iii.1909 r., konsekrował ją abp Józef od Jezusa (hiszp. José de Jesús) Ortiz y Rodríguez (1849, Pátzcuaro – 1912, Guadalajara), ordynariusz archidiecezji Guadalajara, przy współudziale wspomnianego ordynariusza diecezji Chichuachua, bpa Pérez Gavilán y Echeverría.

Przez kilka lat posługiwał jako wikariusz w parafii pw. św. Wawrzyńca (hiszp. San Lorenzo) w San Nicolás de Carretas, następnie w San Francisco de Borja. W 1923 r. był wikariuszem w parafii pw. św. Róży z Limy (hiszp. Santa Rosa de Lima) w Cusihuiriachi i bardzo krótko w parafii pw. Chrystusa z Burgos (hiszp. Santo Cristo de Burgos) w miasteczku Jiménez. Wszystkie te parafie dziś należą do diecezji Cuauhtémoc–Madera, części archidiececji Chihuahua.

1.i.1924 r., po zniszczeniu w ostatniej z wymienionych parafii konfesjonału przez masońską bandę, mianowany został proboszczem parafii pw. św. Elżbiety (hiszp. Santa Isabel) w niewielkiej miejscowości Santa Isabel (pl. Święta Izabela), siedzibie gminy (hiszp. municipio) o tej samej nazwie, ok. 50 km na południowy zachód od rodzinnego Chihuahua. Dane mu było posługiwać w niej już śmierci.

Rzucił się w wir pracy. Szczególną uwagę poświęcił katechezie dzieci. Organizował chóry, przedstawienia teatralne, wciągając w niej najmłodszych. Wprowadził nocne czuwania przy Najświętszym Sakramencie. Wzmacniał kult Najświętszej Maryi Panny, poprzez poparcie organizacji Maryjnych.

Wszystko dla Chrystusa.

Posługę kontynuował również po 1926 r., wbrew dekretowi rządowemu… Tegoż roku bowiem lewacki i masoński rząd Franciszka Plutarcha (hiszp. Francisco Plutarco) Elíasa y Campuzano, zwanego Elías Calles (1877, Guaymas – 1945, Meksyk) — masona 33‑stopnia, wielbiciela Lenina i Trockiego, przywódców zbrodniczej rosyjskiej „rewolucji” zwanej „październikową” (nie powinno więc dziwić, że ten drugi, gdy rosyjscy mafiosi pokłócili się, na emigrację udał się właśnie do Meksyku), wspieranego m.in. przez amerykański Ku Klux Klan — który sam o sobie miał mówić, że jest „osobistym wrogiem Boga” i „antychrystem”, ogłosił dekret nakazujący księżom opuszczenie parafii i przeniesienie do miast. Budynki kościelne miały przejść, w akcie czystego rabunku, na własność państwa.

Piotr nie opuścił swojej parafii — wszystko dla Chrystusa.

Prześladowania katolików trwały już wówczas w Meksyku wiele lat. W 1917 r. — gdy kraj już od paru lat pogrążał się w stanie anarchii i chaosu — powstała jawnie antykatolicka nowa konstytucja. Księżom zabroniono publicznych nabożeństw (art. 24), konfiskowano posiadane przez kościoły nieruchomości (art. 27), upaństwowiono katolickie szkoły (art. 3), zakazano nowych święceń, księży pozbawiono prawa wyborczego, zabroniono nosić sutann i komentować sytuację polityczną (art. 130). Zakazano używania konfesjonałów, przebywania świeckich na plebaniach. Wypędzono zagranicznych księży.

Nowy prezydent, wspomniany Elías Calles, wybrany w 1924 r., wspierany, poprzez ambasadora, przez rosyjski reżim komunistyczny — Meksyk był pierwszą próbą eksportu rosyjskiej rewolucji na kontynent amerykański — zapowiedział otwarcie, że chce zniszczyć Kościół katolicki, zaczynając od sprowokowania katolików, a potem ich rzezi…

Rozpoczął od wydalenia ok. 200 zagranicznych księży, posługujących w Meksyku. Potem zamknął religijne instytucje, konwenty, klasztory, szkoły i domy opieki prowadzone przez Kościół. Zamknął przyszpitalne kaplice. Następnie ponad 2,000 księżom zabroniono wykonywania posługi duszpasterskiej…

Poza włączeniem całej biurokratycznej i prawnej struktury państwa w walkę z Kościołem rozpoczęto też zmasowaną akcję propagandową, połączoną z bezczeszczeniem kościołów, profanacją Najświętszego Sakramentu, uprawianiem orgii w czasie parodiowanych Mszy św. i głoszeniem bluźnierczych kazań. Organizowano specjalne stowarzyszenia antykościelne, które, dysponując zasobamiok. 50 zrabowanych drukarni, szerzyły pisma demoralizujące i antyreligijne.

Biskupi, nie chcąc stać się niewolnikami państwa, po konsultacji z papieżem Piusem XI (1857, Desio — 1939, Watykan), ogłosili, że od 1.viii.1926 r. wszystkie kościoły w Meksyku zostaną zamknięte. Msze św. odprawiane miały być tylko w prywatnych domach…

Kościół zszedł — dosłownie — do katakumb.

Masońska polityka spowodowała reakcję, początkowo o charakterze pokojowym. Ale gdy 3.viii.1926 r. ok. 400 osób zabarykadowało się w kościele pw. Matki Bożej z Guadalupe w Guadalajarze, wojska rządowe otworzyły ogień. Zginęło 18 osób, a 40 zostało rannych.

Wówczas ogłoszono, manifestem „A la Nación” (pl. „Do narodu”), powstanie. Naprzeciw wojskom rządowym, uzbrojonym w strzelby i karabiny, stanęli meksykańscy wieśniacy — katolicy — uzbrojeni w kamienie i widły. Zawołaniem powstańców stał się okrzyk „Viva Cristo Rey! Viva la Virgen de Guadalupe!” (pl. „ Niech żyje Chrystus Król, niech żyje Niepokalana Matka Boża z Guadalupe!”). Cichego poparcia udzielili niektórzy biskupi…

Rozpoczęło się tzw. powstanie Cristeros.

Powstanie objęło głównie środkowe i południowe stany Meksyku, a zatem w zasadzie ominęło stan Chihuahua, ale katolicy i w szczególności kapłani zostali poddani takim samym represjom, jak i w innych częściach kraju. W szczycie jego trwania, od 1926 r. do 1929 r., Piotr sprawował więc posługę duszpasterską w swojej parafii w warunkach konspiracyjnych.

Ścigano go „jak zwierzę”, jak do dziś wspominają mieszkańcy stanu…

Powstanie Cristeros, w którym wzięły udział dziesiątki tysięcy katolików, w tym ok. 25,000 kobiet — żadna z nich nie zdradziła! — zakończyło się w 1929 r., po porozumieniu zawartym przez biskupów z rządem. Powstańcy, zwycięzcy militarnie, pokornie poddali się. Rząd nie okazał miłosierdzia: przywódcy zostali rozstrzelani, wojsko wymordowało ponad 5,000 powstańców.

W 1929 r. doszło do podpisania porozumienia między meksykańskim Episkopatem i lewackimi, masońskimi władzami. Kościoły otwarto, ale w 1932 r. tam, gdzie uprzednio posługiwało 4,500 kapłanów, pozostało tylko 334… 17 stanów było nadal pozbawione duszpasterzy…

Pozostały także antykatolickie zapisy z meksykańskiej konstytucji. Usunięte zostały dopiero w 1998. Zostały i dalej wpływały na życie codzienne meksykańskich katolików. Ich przejawem była także oficjalna zmiana w 1932 r. tradycyjnej nazwy miejscowości, gdzie posługiwał Piotr: z Santa Isabel na General Trías, dla upamiętnienia XIX‑wiecznego wojskowego i polityka, Anioła (hiszp. Ángel) Trías y Álvarez (1809‑1867), który część kariery związał ze stanem Chihuahua. Próbowano po prostu wymazać wszelkie odniesienie do katolicyzmu z życia publicznego.

Podpisane z Episkopatem porozumienie miało charakter, jak się wydaje, taktyczny. Nie zapobiegło dalszym antykatolickim wystąpieniem i incydentom. I tak w stanie Chihuahua z różną częstotliwością i nasileniem dalej miały miejsce rozmaite prześladowania, które dotykały także Piotra.

Masoński rząd nadal uchwalał socjalistyczne w duchu prawa, które jednoznacznie wymierzane były w Kościół katolicki. Kilka kościołów znów zostało zbezczeszczonych. Na ulicach miast organizowano antykościelne parady, w trakcie których obnoszono masońskie emblematy i wznoszono masońskie hasła.

Władze w stanie Chihuahua wprowadziły w pewnym momencie nowe rozporządzenia, nakazające rejestrację kapłanów i przyznające wybranym osobom status oficjalnego „kapłana religii”. Ci, którzy takiego statusu nie otrzymali, nie mieli prawa sprawowania posługi duszpasterskiej i byli deportowani.

Kolejne kościoły opustoszały.

Piotr niejednokrotnie publicznie krytykował kolejne zarządzania władz publicznych, uderzające w podstawy wiary. Krytykował też niektóre rozporządzenia przeprowadzanej reformy rolnej, które rozbijały tradycyjną tkankę społeczeństwa meksykańskiego. Krytykował wprowadzanie nauczania seksualnego do szkół. Walczył z plagą pijaństwa, która zawsze — jak się wydaje — towarzyszy lewackim rewolucjom…

Żył ze świadomością możliwości męczeństwa. Zapamiętano, jak ten czciciel św. Teresy z Lisieux i Matki Bożej modlił się „Maryjo, Matko moja, uchroń mnie owego dnia od grzechu śmiertelnego. Przez swe Niepokalane Poczęcie uchroń czystość mego ciała i uświęć mą duszę”…

Dręczony psychicznie i prześladowany fizycznie — wielokrotnie był przez masońskie bandy atakowany i bity — namawiany był do emigracji do USA. W 1934 r. został znów aresztowany. W więzieniu pobito go a w nocy ustawiono przed domniemanym plutonem egzekucyjnym. O. Piotr, z opaską na oczach, naśladując jednego z wcześniejszych męczenników, o. Michał Augustyn Pro (1891, Guadalupe – 1927, Meksyk), rozłożył ręce i wykrzyknął, tak jak czynili to męczennicy powstania Cristeros: „Viva Cristo Rey!” (pl. „Niech żyje Chrystus Król”). Strzały nie padły, ale Piotra odstawiono na granicę amerykańską i deportowano do El Paso.

Mimo szykan zawsze jednak powracał do swej parafii. Tak i w tym przypadku, mimo choroby i gorączki, powrócił potajemnie do Santa Isabel i ukrywał się m.in. na ranczo (hiszp. rancho) „El Pino” — wszystko dla Chrystusa…

Posługiwał także wśród rodzimych Indian z plemienia Tarahumara (lub Rarámuri) — słynących z niezwykłej wytrzymałości w biegu, którą wykorzystywali, i wykorzystują, to tzw. polowania uporczywego (ang. persistence hunting), czyli ścigania zwierzyny aż do jej wyczerpania — próbując ograniczyć plagę alkoholizmu, która niszczyła ich społecz­ność. Wspomagał biedne rodziny, zarówno finansowo jak i rzeczowo. Nauczał dzieci. Pomagał w czasie żniw — mówiono, że jego modlitwy przyczyniały się ochrony zbiorów przed rozmaitymi plagami. Miał mawiać: „Z radością oddam życie dla swojego narodu”…

Z Najświętszym Sakramentem — miał specjalne nabożeństwo do Serca Chrystusowego — docierał pieszo do nawet najdalszych części swej parafii. Lubił nazywać się „carmelita con chanclas” (pl. „karmelita w sandałach”), z uwagi na brązowy habit i szkaplerz, którzy nosił na sobie…

Kolejna fala prześladowań nadeszła w 1936 r., za czasów następcy sławetnego Elías Callesa, prezydenta Łazarza (hiszp. Lázaro) Cárdenas del Río (1895, Jiquilpan – 1970, Meksyk). Nie osiągnęła takich rozmiarów jak poprzednie, ale Piotr znów musiał się ukrywać.

W Wielki Piątek owego roku, 10.iv.1936 r., wracając z posługi u umierającej kobiety w malutkiej wiosce (dziś mieszka w niej ok. 70 osób) Boquilla del Río, ok. 2.5 km na południe od Santa Isabel, został zaatakowany przez lewacką bandę i postrzelony. Następnego dnia naliczono ponad 200 łusek pozostałych po strzałach oddanych podczas ataku…

Przeżył i po powrocie do zdrowia dalej prowadził swój apostolat wśród wiernych swojej parafii.

Wydawało się, że represje wobec katolików ulegają zelżeniu, szczególnie po 9.iv.1936 r. — czyli w Wielki Czwartek, w dzień po ataku na Piotra! — gdy były prezydent, inicjator antykatolickich prześladowań, Elías Calles i jego współpracownicy — wśród nich były gubernator stanu Chihuahua, Ludwik (hiszp. Luis) L. León y Uranga (1890, Ciudad Juarez – 1981) — zostali aresztowani i deportowani do USA. Ale w Środę Popielcową roku następnego, 10.ii.1937 r., w prywatnym domu, w tej samej wiosce Boquilla del Río, gdzie uprzednio niemal go nie zabito, gdzie się ukrywał i przygotowywał, po wysłuchaniu spowiedzi, do sprawowania Eucharystii, wkroczyła banda nasłana przez mera gminy. By uchronić przed represjami — a kto wie, czy nie kolejną kanonadą i spaleniem osady — wiernych wieśniaków Piotr, mimo namawiania do ukrycia się, spokojnie włożył kapelusz na głowę i dobrowolnie oddał się w ręce bandziorów.

Spętanego więzami i boso przepędzono go — cały czas modlił się na różańcu — do siedziby gminy w Santa Isabel i tam, gdy towarzyszący swemu kapłanowi wieśniacy pozostali poza drzwiami, skatowano. Bito głównie drewnianymi kolbami strzelb. Uderzano po głowie.

Szczególnym okrucieństwem wykazali się mer gminy, niejaki Jezus (hiszp. Jesús) Salcido i miejscowy policjant, niejaki Franciszek (hisz. Francisco) Frescas…

Piotr miał przy sobie cyborium z Najświętszym Sakramentem. Gdy więc kolejny raz został uderzony puszka upadła na ziemię. Bandyci pochylili się i … podnieśli Najświętszy Sakrament. Następnie siłą wepchnęli Go w usta bitego, pokrwawionego kapłana.

W ten sposób spełnili niejako jego ostatnią, acz niewypowiedzianą wolę…

Ciężko pobitego, krwawiącego pozostawiono leżącego na piętrze budynku gminnego.

Po południu do Santa Isabel przybyła policja z Chihuahua, wezwana po interwencji pewnych kobiet z Santa Isabel u gubernatora stanu. Po podpisaniu świstka papieru, zrzucającego z policji odpowiedzialność ze ewentualną śmierć o. Pawła podczas transportu, zawieziono Piotra — połamanego, z wybitymi zębami, wybitym lewym okiem i uszkodzoną czaszką — do Centralnego Szpitala w Chihuahua. Po drodze słyszano, jak szeptał: „Przebaczam!”.

Zmarł następnego dnia, 11.ii.1937 r., ok. 5⁰⁰ rano — w rocznicę swojej Mszy św. prymicyjnej, w dniu swojej szczególnej patronki, Matki Bożej w Lourdes.

Pochowano go na miejscowym szpitalu w rodzinnym Chihuahua. W uroczystościach uczestniczyło ponad 7,000 wiernych. Szybko postawiono nagrobek z krótkim napisem:

„Pedro Maldonaldo. Tyś jest duszpasterz.” (hiszp. „Pedro Maldonado. Tu eres sacerdote.”)

Beatyfikowany został 22.xi.1992 r. w watykańskiej Bazylice pw. św. Piotra, zaliczony do grona meksykańskich męczenników powstania Cristeros, przez św. Jana Pawła II (1920, Wadowice – 2005, Watykan). Niecały miesiąc przed beatyfikacją, 26.viii.1992 r., szczątki Piotra zostały ekshumowane i dokonano ich translacji (łac. translatio corporis) do wybudowanej w latach 1725‑1826, uznawanej za być może najwspanialszy przykład kolonialnej architektury północnego Meksyku, katedry pw. Krzyża Świętego, Czarnej Madonny z Regla i św. Franciszka z Asyżu (hiszp. La Santa Cruz, Nuestra Señora de la Regla y San Francisco de Asís) w Chihuahua. Umieszczono je w specjalnym relikwiarzu — drewnianym sarkofagu…

św. Jan Paweł II mówił wówczas:

„Kochali Eucharystię, źródło życia wewnętrznego i wszystkich duszpasterskich przedsięwzięć. Czcili Matkę Bożą z Guadalupe. Katechizowali. Wspomagali biednych, osamotnionych i chorych. Te wspaniałe dary i nieustanne poświęcenie uczyniło z nich prawdziwych uczniów Chrystusa, jeszcze przed przyjęciem łaski męczeństwa.

Ich przywiązanie do i poświęcenie dla Pana i Jego Kościoła były tak silne, że w czasach natężonego konfliktu […] zdecydowali się, jak Dobry Pasterz, pozostać wśród powierzonej sobie owczarni, by nie pozbawiać je mocy Eucharystii, Słowa Bożego i opieki duszpasterskiej.

Byli dalecy od wzniecania uczuć, które doprowadzić mogłyby do powstania brata przeciw bratu. Przeciwnie, w miarę swoich możliwości starali się być narzędziami przebaczenia i pojednania”…

Kanonizowany został również w Watykanie, w gronie 25 meksykańskich męczenników powstania Cristeros, także przez św. Jana Pawła II, 21.v.2000 r.

Papież uzupełniał wówczas:

„Nie zaprzestali swojej posługi nawet wtedy, gdy prześladowania religijne na ukochanej ziemi meksykańskiej wzmogły się, podsycane nienawiścią do wiary katolickiej. Spokojnie i dobrowolnie przyjęli męczeństwo, jako ostateczne świadectwo wiary, przebaczając swoim prześladowcom. Wierni Bogu i wierze katolickiej, jakże głęboko zakorzenionej w społeczności kościelnej, której posługiwali, także dbając o materialne podstawy ich dobrobytu, są dziś przykładem dla całego Kościoła, a kościoła i społeczności meksykańskiej w szczególności. […]

Kościół w Meksyku raduje się ze wsparcia w niebie [swoich męczenników] […] Są bez­cennym darem, owocem wiary zakorzenionej w ziemi Meksyku, wiary, która, u progu trzeciego millenium chrześcijaństwa, musi zostać zachowana i odnowiona, byście mogli pozostać wierni Chrystusowi i Jego kościołowi. Tak jak w przeszłości. […]

Po ciężkich próbach, które Kościół w Meksyku przeszedł podczas trudnych lat [początku XX w.], dziś chrześcijanie w waszym kraju, wzmocnieni świadectwem owych świadków wiary, mogą żyć w pokoju i harmonii, przysparzając dobra ewangelicznego całemu społeczeństwu […]

Meksyk zawsze wierny!”

Aby tak się stało katedra pw. św. Patryka w El Paso uczciła św. Piotra od Józefa nazwaniem jednej z jej naw imieniem bł. Piotr od Jezusa Maldonado y Lucero…

Popatrzmy na fabularyzowny program o życiu św. Piotra od Jezusa Maldonado y Lucero (po hiszpańsku)):

Spójrzmy też na krótką prezentację męczenników meksykańskich:

Popatrzmy na cztero–częściowy film o męczennikach meksykańskich (po hiszpańsku)):

oraz nieusamowity film–komentarz o powstaniu Cristeros (po angielsku):

Na koniec posłuchajmy współczesnej pieśni (na melodię „Barki”) o meksykańskich świętych:

Pochylmy się nad słowami Ojca św. Jana Pawła II ze Mszy św. beatyfikacyjnej 22.xi.1992 r. w Watykanie (po włosku):

• Watykan

a także nad słowami Ojca św. Jana Pawła II ze Mszy św. kanonizacyjnej 21.v.2000 r. w Watykanie (po angielsku):

• Watykan

Popatrzmy na mapę życia świętego:

Opracowanie oparto na następujących źródłach:

polskich:

• Wikipedia.pl

angielskich:

• St Vincent Ferrer Foundation Texas
• CatholicSaints.info

hiszpańskich:

• Pregunta Santoral
• Watykan
• Ecce Christianus
• Catholic.net
• Santuario Mártires de Christo
• Santa Isabel Chihuahua
• El Heraldo di Chihuahua
• Dicionário de História Cultural da Igreja na América Latina
• Wikipedia.es

norweskich:

• Den Katolske Kirke

włoskich:

• Santi e Beati