MATKA BOŻA CZĘSTOCHOWSKA: kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własneMATKA BOŻA NIEUSTAJĄCEJ POMOCYLOGO PORTALU
Rzymskokatolicka Parafia
pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
św. ZYGMUNT: kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własneśw. ZYGMUNT: XIX w., feretron, kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własne

poprzednik

GRZEGORZ VI

Poczet Papieży (149)
(nasza lista: tutaj>>)

KLEMENS II

Posługa: 24.xii.1046 - 9.x.1047

następca

BENEDYKT IX

Łącza do ilustracji dzieł sztuki związanych z papieżem

KLEMENS II: boczna nawa Bazyliki św. Pawła za Murami, Rzym; źródło: www.niedziela.pl KLEMENS II: ok. 1240, katedra sw. Piotra i Jerzego, Bamberg; źródło: www.travelgermanyinenglish.com KLEMENS II: XVIII w.; źródło: en.wikipedia.org KLEMENS II: XVII w., Rzym, 255×165 mm, papier, kolekcja Goretti; źródło: www.fondazionemarcobesso.it KLEMENS II: KIRKLAND, Matt, 2007, szkic; źródło: mattkirkland.com KLEMENS II: XVII w., Rzym, 255×165 mm, papier, kolekcja Goretti; źródło: www.fondazionemarcobesso.it KLEMENS II: Biblioteca comunale dell'Archiginnasio, Bolonia; źródło: badigit.comune.bologna.it KLEMENS II: HOPPE, Sabine, 2005, pomnik, kościół Najświętszej Maryi Panny, Hornburg; źródło: reference.findtarget.com SZATY LITURGICZNE KLEMENSA II: odzyskane 1942, muzeum archidiecezjalne, katedra, Bamberg; źródło: www.newliturgicalmovement.org SARKOFAG KLEMENSA II: katedra, Bamberg; źródło: www.bildindex.de

Suidger urodził się ok. 1005 r. w Hornburgu w Saksonii, w rodzinie Konrada, księcia Morsleben i Hornburg (von Morsleben und Hornburg), i Amulrady, córki hrabiego Erp.

Karierę eklezjalną rozpoczął od pozycji kanonika w Halberstadt. Później od 1032 r. był kapelanem abpa Hambburga-Bremy, a od 1035 r. - dworu króla Henryka. Wreszcie, po śmierci pierwszego biskupa Bambergu w Bawarii, Eberharda, został w 1040 r. mianowany przez króla na wakującą pozycję biskupią…

W 1046 r. król niemiecki Henryk III przekroczył Alpy na czele dużej armii. Pragnął położyć kres szczególnie skomplikowanej sytuacji w Rzymie, gdzie do tronu św. Piotra pretensje rościło sobie trzech papieży: Benedykt IX, Sylwester III i Grzegorz VI (roszczących pretensje do tronu Stolicy Apostolskiej z trzech bazylik, św. Piotra, Laterańskiej i św. Marii Większej), a jednocześnie pragnął – za przykładem poprzedników – uzyskać koronę cesarską.

Sytuacja polityczna: Małe państwo papieskie od północy sąsiadujące z cesarstwem rzymskim (niemieckim) pod berłem wojowniczego króla niemieckiego, Henryka III. Na południu przyczółki cesarstwa bizantyjskiego, atakowanego ze strony afrykańskich kalifatów muzułmańskich, a także Normanów nadciągających z północy (Morzem Śródziemnym). W państwie papieskim ujawnia się tragiczne rozbicie na zwalczające się frakcje, kierowane przez rody Krescencjuszy i hrabiów Tusculum, mające swoich pretendentów do tronu papieskiego w osobach Benedykta IX i Sylwestra III. mapa -->

Sytuacja kościelna: Ruch odnowy skupiony wokół opactwa benedyktyńskiego w Cluny nabiera na sile, skupiając się na problemie symonii (kupowania stanowisk kościelnych) oraz bezżeństwie kapłanów (problem dziedziczenia). Podział na wschodnie i zachodnie chrześcijaństwo zbliża się szybkimi krokami…

Wśród świty królewskiej w Italii znalazł się i uidger.

Rzym był – jak i papiestwo – podzielony. Na ulicach trwały starcia zwalczających się stron, popierających Benedykta lub Sylwestra. Oficjalnie papieżem był Grzegorz VI, na którym jednakże ciążyły ciężkie oskarżenia uzyskania pozycji drogą symonii – zapłacenia Benedyktowi za rezygnację z tiary. Symonia, nabywanie praw do stanowisk kościelnych, uznawane było za ciężkie przewinienie…

Grzegorz, który zapłacił Benedyktowi w dobrej wierze, chcąc odsunąć od tronu św. Piotra niegodnego jego następcę, spotkał się z Henrykiem w Piacenza. Uzgodniono zwołanie synodu w Sutri, w pobliżu Rzymu. Benedykt IX nie pojawił się na nim. Sylwestra pozbawiono godności kościelnych i zesłano do klasztoru (acz później ciągle ponoć pełnił rolę kardynała Sabiny).

Grzegorz w swej prostocie szczerze wyznał szczegóły transakcji, którą zawarł z Benedyktem, po czym w akcie pokory, wobec jednoznacznie potępiającego stanowiska synodu, zrezygnował z roszczeń. Został zesłany do Niemiec…

Synod w Sutri zebrał się ponownie w Rzymie. Ciągłą nieobecność Benedykta IX uznano in contumaciam (zaocznie, wobec niestawienia się pozwanego) za rezygnację. Tron papieski wobec tego był pusty…

Rzymianie poprosili Henryka o wyznaczenie kandydata. Gdy Adalbert, abp Bremy, odrzucił propozycję objęcia tronu Piotrowego wysunięto kandydaturę biskupa Bambergu…

Suidger, kapłan o niezwykle silnym poczuciu moralności i etycznych zachowań, protestował, ale król uchwycił jego rękę i zaprezentował zgromadzonemu klerowi i ludowi Rzymu. Propozycję przyjęto owacyjnie…

Mimo tego Suidger ciągle się wahał. W końcu jednakowoż, długo przekonywany, m.in. przez Odilona, opata z Cluny, przyjął pod koniec 1046 r. tiarę pod obranym imieniem Klemensa II.

Zachował wszakże bezpośrednie biskupie zwierzchnictwo nad Bambergiem…

Jego pierwszym aktem było włożenie korony cesarskiej na głowę Henryka i jego żony, Agnieszki Akwitańskiej. Zaraz potem Henryk otrzymał od papieża i ludu Rzymskiego tytuł i diadem patrycjuszowski (Patricius), z czym związane było – od X w. – prawo wskazywania kandydata godnego do zajmowania tronu św. Piotra.

Wśród obecnych pewnie nikt nie zdawał sobie sprawy z wagi tego wydarzenia, ani biskupi ani władcy świeccy. Henryk III, wielki przeciwnik symonii, który nigdy nie wziął ani grosza ani żadnych darów od nominowanych na kościelne stanowiska, pewnie też. Niebezpieczeństwo ujawniło się dopiero po śmierci Henryka, gdy jego niegodni następcy zaczęli je nadużywać. Do czasu przyjęcia tiary, i uznania kluczowej wagi niezależności wyboru papieża, przez jednego z następców Klemensa, Hildebranda, który w chwili wyboru Suitgera wyruszał na wygnanie z Grzegorzem VI, jako jego wierny sekretarz…

Tymczasem Rzym, i wielu nieświadomych wagi czynionych wyborów i decyzji kapłanów (wśród nich św. Piotr Damiani), cieszył się z obrotu wydarzeń.

Klemens II dynamicznie rozpoczął swój pontyfikat. Mimo konieczności oparcia się o biskupów niemieckich (trzos Stolicy Apostolskiej był pusty, a Henryk nie zgodził się na zwrot zagrabionych przez szlachtę i Normanów byłych ziem papieskich na południu Italii) szybko zwołał synod w Rzymie, który w 1047 r. zakazał kupowania i sprzedawania dóbr duchowych pod karą ekskomuniki. Każdy, kto świadomie zaakceptował wyświęcenie z rąk prałata, któremu udowodniono symonię, miał odbyć 40 dniową pokutę.

Rozwiązano też spór o pierwszeństwo między stolicami biskupimi w Rawennie, Mediolanie i Aquileia, na korzyść Rawenny.

Następnie Klemens udał się wraz z Henrykiem III w triumfalny marsz przez południowe Włochy, a potem z powrotem, przez cały półwysep Apeniński, do Niemiec. Tam kanonizował św. Wiboradę, zakonnicę z St. Gall, która poniosła śmierć męczeńską z rąk Hunów w 925 r.

W drodze powrotnej do Rzymu zmarł w opactwie św. Tomasza w Aposella, w pobliżu Pesaro. Prawdopodobną przyczyną śmierci było spożycie trującego związku ołowiu (odkryto go współcześnie, po otwarciu sarkofagu w 1942 r. w obawie przed nalotami alianckimi, w kościach papieskich) – nie wiadomo, czy podanego w celach leczniczych…

Swoje doczesne szczątki powierzył swej drugiej stolicy biskupiej w Bambergu i pochowany został w katedrze pw. św. Piotra i św. Jerzego. Pokrywa marmurowego sarkofagu z 1240 r. została zniszczona w XVI w. w czasie zbeszczeszczenia katedry przez luteran. Sarkofag otwarto też w 1731 r. Wykryto wtedy, że Klemens II był postawnym, wysokim blondynem. Po zamknięciu sarkofagu w 1743 r. umieszczono na nim prostą marmurową płytę z krótkim epitafium…

To jedyny papież pochowany w Niemczech…