Zostało dla nas tylko to ostatnie błogosławieństwo,
że nam „urągają i prześladują…”^{Mt 5, 11}
i „mówią kłamliwie wszystko złe”^{Mt 5, 11} na nas z Twego powodu,
a Ty nam każesz cieszyć się i radować,
bo nasza „nagroda wielka jest w niebie”^{Łk 6, 23}.

I staję jako pielgrzym z grudką polskiej ziemi, którą mam w szkaplerzu,
i rzucam ją pod krzyże w Poznaniu i w Gdańsku,
gdzie ukrzyżowano nam nadzieję,
i modlę się za tych, co „prosto do nieba czwórkami szli”^{K.I. Gałczyński}
i za tych, co szli na śmierć „po kolei,
Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec”^{J. Słowacki}.

Zawiesiliśmy lutnie nasze na topolach^{por. Ps 137[136], 2}
jak ci, co opuścili tę ziemię – ojczyznę
„dla chleba, panie, dla chleba”^{M. Bałucki}.

Nie, kochani. Tak dziś nam modlić się nie wolno!

I taka modlitwa jest dziś pokusą.
A dziś jest święto nadziei!
Przecież ponad mogiłami jest Chrystus,
który pyta dziś Piotra: „Czemu zwątpiłeś?”^{Mt 14, 31}
i do apostołów mówi: „Odwagi! Ja jestem, nie bójcie się”^{Mt 14, 31.27}.

Podnieście głowy wasze ku górom,
skąd przyjdzie ocalenie wasze^{por. Ps 121[120], 1}.

A w niebie jest Matka, która słowami Marii Konopnickiej woła:

„Nigdym ja ciebie, ludu, nie rzuciła,
Nigdym ci mego nie odjęła lica,
Ja - po dawnemu - moc twoja i siła!
… Bogurodzica!”^{Bogarodzica, M. Konopnicka}

I są ci, którzy żebrzą Królowę słowami Cypriana Kamila Norwida:

„Maryjo, Pani Aniołów! - u Ciebie
O Twej korony prosim zmartwychwstanie --
A niech się wola Syna Twego stanie
Na ziemi - naszej, tak, jako jest w Niebie.”^{Maryjo…, C. K. Norwid}

I ci, co siewami Juliana Tuwima błagają:

„Daj nam uprzątnąć dom ojczysty
Tak z naszych zgliszcz i ruin świętych
Jak z grzechów naszych, win przeklętych:
Niech będzie biedny, ale czysty (…)
Przywróć nam chleb z polskiego pola (…)
Głupcom odejmij dar marzenia,
A sny szlachetnych ucieleśnij …”^{Modlitwa, fragm. Kwiaty Polskie, J. Tuwim}

I ci, polegli niepokonani, śpiewają partyzancką modlitwę:

„Takiej Ojczyzny daj nam dożyć, Boże,
i znowu klęknąć w progu naszych chat.
Wiemy, że dobroć Twa rozwalić może
gmachy obłudy w plątaninie krat.”^{Ojczyzno Moja, fragm.}

I Piotr Skarga, co jak prorok, upominając króla i senatorów,
przysięga Bogu słowami psalmu:

„Jeśli cię zapomnę, ojczyzno miła moja
i Hieruzalem moje,
niech zapomnę prawice ręki swojej.
Niech język mój przyschnie do ust moich,
jeśli pomnieć na cię nie będę,
a jeśli cię na czele wszystkich pociech moich
nie położę.”^{por. Ps 137 [136], 5}

A Chrystus, ten w chwale,
taki podobny do tego sprzed kościoła Świętego Krzyża w Warszawie,
wskazuje prawicą Krakowskie Przedmieście i woła:

Sursum corda!
W górę serca ….