W noc wigilijną przed namiotem,
Gdzie rozdzwoniły się ojczyste
Kolędy żalem i tęsknotą,
Pośród żołnierzy stanął Chrystus…

Nie Ten - malutki, betlejemski,
Nie częstochowski - z rąk Madonny.
Chrystus dorosły i zwycięski.
Pan Zmartwychwstały i ogromny.

Ale z gromady rozśpiewanej
Nikt Go nie dostrzegł, nikt nie widział.
Tylko wartownik w nocy granat
Rzucił stanowczo: - Stój, kto idzie?

I nagle poznał… Bronią prasnął,
Do nóg Mu przypadł z wielkim płaczem
I głową tłukł po siwym piasku,
I wołał: - Jezu, my, tułacze…

Piąta wigilia, a nam, Panie,
Krzyż nazbyt ciężki barki gniecie.
Gdzież obiecane zmartwychwstanie,
w Twym miłosierdziu?

Chrystus rzecze:

- Nie przyjdzie ono z ludzkiej dani,
Nie przyjdzie ono Bożą mocą.
Zmartwychwstać dziś musicie sami,
Zmartwychwstać trzeba bez pomocy.

I żołnierz oczy wzniósł na Boga…
Znikł Bóg… A tylko w słabym blasku
Zobaczył pręgę Mlecznej Drogi.
……………………………………………………………………………………………………………
Więc wstał i broń oczyścił z piasku.