Na pewno nieraz widzieliśmy czekającego przed sklepem, przywiązanego na smyczy psa.

Wpatruje się on w drzwi, za którymi zniknął jego pan. Każdym nerwem swego ciała zdradza najwierniejsze do niego przywiązanie. Najmniejsze poruszanie klamki, każde otwarcie drzwi pokazuje w jego zachowaniu rosnącą nadzieję, że może już, może to idzie ukochany pan, który przecież obiecał, że wróci i go zabierze.

Nam także Jezus, nasz Pan, obiecał, że wróci i weźmie nas do siebie. Tak jak ten pies, wierny, ufny, tak i my mamy czekać na swego Pana.

Ale jest różnica: pan, na którego czeka pies, człowiek może zawieść, może nie przyjść. Pan, na którego czekamy my, Pan Bóg — nie zawiedzie nigdy.

Obiecał i przyjdzie.

Jest i druga różnica: pies musi czekać, bo jest przywiązany, nas nikt nie przywiązał — mamy wolną wolę.

Możemy czekać lub nie.