Ja nędzny proch, czem jestem, czem?
Że choć rozkazom często Twym
Sprzeciwiam się. Ty winę mą
Pokrywasz łaskawością Swą.

Jak trzcinę słabą wolę mam,
Pokusie łatwo zgiąć się dam,
Bom za leniwy zwalczać ją,
I prosić cię o pomoc Twą.

A przecież wąska ścieżka ta,
Którą przez życie dążyć trza,
A dojdzie nią do niebios bram,
Ten, który zwalcza siebie sam.

Więc dziś przed Tobą korzę się
Ja z prochu proch i błagam Cię:
Promieniem łaski Twej mi świeć,
W mem sercu skruchę szczerą wznieć.

Wszak mi w Chrystusie wszystkoś dał
I chcesz, bym Cię mym Ojcem zwał,
Więc okiem Ojca na mnie patrz
I wszystko złe przebaczyć racz.

Już odtąd dla Cię pragnę żyć
I z Tobą pojednanym być,
Bym, gdy opuszczę ziemski kraj,
Wziął w posiadanie szczęścia raj.