Jutrzenko życia, Gwiazdo Morza
de profundis wołamy stąd
u kresu wyczerpania –

Obłoku biały nad wodami
pozwól nam upaść na kolana –
nim zstąpi Sąd.

Obłoku biały nad wodami,
a tajemnicą rozświetlony
zachowaj nas od nocy tej bez światła i bez granic,
gdyśmy niegodni stali się promienia Twego –
zbaw ode złego.

Gdyśmy niegodni stali się spojrzenia Twego
spraw, by w godzinie nam nieznanej
ostatnia zaważyła łza –

I nędze nasze i podłości,
stracone lata, ciemne sny,
mroki przeszłości i przyszłości
spłynęły kroplą tamtej łzy

By zagubionych i upadłych
ta jedna ocaliła łza –

Gwiazdo Mądrości,
Gwiazdo Miłości,
Gwiazdo Jedynej Prawdy.