Nie wiem skąd w pamięci mej zjawiają się,
zamykam oczy, stoją wciąż jak we śnie.
Klepsydrę znów obrócił los.
Został duszy jęk, cichy i bolesny niczym szloch.

Widzę dzieci zaplątane w tamte dni,
dorosłe oczy, w których nie masz jednej łzy.
Odeszły w mrok, bezbronne tak.
Tylko duszy krzyk w ciszy zatrzepotał niby ptak.

Widzę matki szukające rodzin swych,
w płonących gruzach gdzie ocaleć nie mógł nikt.
Wypalił się nadziei ślad.
Tylko duszy jęk, w liściach błądzi czasem, tylko wiatr.

Widzę chłopców, pod obstrzałem pryska piach,
za duże chełmy, w oczach skrył się zwykły strach.
Odeszli gdzieś, przeminął czas.
Tylko duszy krzyk wzbił się ponad światem„” i zgasł.