Znam kraj, gdzie marzeń choć się spełnią cele,
wciąż nowych marzeń nowe wstają zorze.
Znam kraj, gdzie wszystko, to nie jest za wiele,
gdzie szczęściem osiągniętym znów szczęście pomnożę.

To nie jest kraj dosytu, gnuśności, ni nudy,
spełnionych i zamkniętych na zawsze ukojeń.
To kraj, gdzie z wiecznie twórczej, cennej życia rudy
skrzydła tęsknot wzlatują do dalszych podboi.

Więc nie martwcie się, Panie, że tam w niebie pewnie,
jak szydzą satyrycy, tęsknot już nie stanie.
Tyś przecie Życiem samym, więc twórczo i śpiewnie
życie toczyć się będzie bez końca i granic.