Jakże trudno uśmiechać się znowu
do zieleni, do wiosny do słońca,

Nam dziewczynom o gorzkich ustach,
nam dziewczynom o ramionach tęskniących,

Wiemy przecież, że wrócą kiedyś nasi
właśni, najdrożsi chłopcy,

Wrócą kiedyś… Nie wiemy kiedy.
Skądś – z tej swojej wędrówki obcej.

My musimy być mocne i jasne. Nam
nie wolno płakać i nie wierzyć.

Byłoby ciężej im było – daleko – naszym chłopcom…
Naszym żołnierzom