A w Gnieźnie w katedrze,
Ołtarz cały w srebrze,
Gdy nadchodzi, ludziom grozi
Z wielką armią Szwed:

A w przeddzień rozprawy,
Z boku wielkiej nawy
Popłynęła z krucyfiksu
Rubinowa krew;

Na cud –
Jak mógł uderzył w dzwony Boży lud

To majestat Boski,
Ale pan Kochowski
Palcem tyka, zmysłów pyta,
czy to krew? czy nie?

Jak ślepiec bez wzroku
Wierci Bogu w boku,
A Bóg z nami, Polakami,
krew przelewać chce:

Na koń!
Za broń! – wtem krzykną towarzysze doń.

Tam stoi rajtaria –
Tu leci husaria,
Ale karni, regularni,
Szwedzi są jak mur;

Pan Kochowski w przedzie,
Na rumaku jedzie,
Gdy piechoty wznoszą płoty
muszkietowych rur:

Wtem błysk –
I ledwie z konia nie spadłby na pysk.

Znak widomy Boski,
Pobladł pan Kochowski,
W ręce dziura, w ręce, która
Bożej tknęła krwi;

A nim się ogarnął,
Drugą kulę zgarnął,
Już nie zwleka i ucieka,
i z bojaźni drży:

To znak!
W bluźnierczą rękę strzał dwa razy padł.

W gnieźnieńskiej katedrze
Pan Kochowski żebrze:
Boże srogi, ja ubogi,
odpuść winy mi!

Przyszła Matka Boska,
Miłująca, prosta:
„Rany zgoję, ale moje
serce twe – a z krwi –

A z krwi –
Serdecznej twej atrament zrobisz mi.

Atramentem własnym
Płaszcz wymaluj jasny,
Z gwiazd jak mrowie, w polskiej mowie,
ukochanej mej!”

Jak chciała, tak zrobił,
Krwi utoczył sobie,
Śpiewał, kreślił, wiersze, pieśni
dla Madonny swej –

I z gwiazd
I z krwi swej zszył Niepokalany Płaszcz.