Koralowego bzu połyskliwa czerwień,
nanizana w pajęczyn sznurki
sierpniowego poranka
- na przysieku lasu.

Dojrzała, krwista
- kto by się spodziewał,
że kapie na drogę
spalonej wsi Wołynia
kroplami z piersi dzieci
rozstrzelanych przed domem.

Sadzili las Ukraińcy
na rozgrzebanych podwalinach domostw.
Rzucali oset
- nie zagłuszył cegieł progów.
Wyrąbali jabłonne sady
- odrosły, półdziczki rodzą.
Bzu, który rósł pod krzyżem
- tutaj pomordowano matki
z różańcami łez -
nikt nie wyrąbał.

Sześćdziesiąt lat minęło
- coraz obficiej rodzi
czerwone łzy,
rubiny Wołynian.

- Potomnym na przestrogę.