W noc tę długo czuwałem. Ręce moje chłodne
Były i bliskość Twoją wyczuwały z bliska,
I czułem, jak się we mnie Twój promień rozbłyska
I ust Twoich dotknięcie drapieżne i głodne.

A potem, gdy nadpłynął zielony poranek
I w bezmiar się dłużyła topól ścieżka polna,
Spod Twych kroków odeszłych podnosił się z wolna
Pod mym oknem zgnieciony, omdlały rumianek,

Chłonąc w kruchą łodygę ściekającą rosę.
Lecz ja wiem, że spod kroków Twych się nie podniosę,
Bo wzrokiem Twym ognistym i Twymi gromami

Pychę mojej niewiary, groźnie i ogromnie,
Na popiół szary starłeś i przeszedłeś po mnie –
Krętej drodze ubitej Twoimi nogami.